مجموعه ای از تصاویر قابل توجه دیر به پایان می رسد گوشت بره، یک درام خانگی سرد به کارگردانی والدیمار یوهانسون، که در آن نومی راپاس و هیلمیر سنیر گوناسون بازیگران اصلی بره/انسان دورگه ای را پرورش می دهند که به طور مرموزی در مزرعه خود به دنیا آمده است. آدا در این مرحله یک کودک نوپا است، والدین خوانده و عموی او (بیورن هلینور هارالدسون) در حال جست و خیز هستند. یوروویژندر اتاق نشیمن، در حالی که او در اطراف زمین پرجمعیت پرسه می‌زند، موسیقی بی‌نظیر در اتاق نشیمن دارد. او بیرون می آید و به چشمان بره دیگری نگاه می کند. در نزدیکی شدید، ما فقط چشمان را می بینیم آ بره: آدا هست؟ آیا این فقط یک بره دیگر از انبار است؟ چقدر با هم فرق دارند، چشمانشان از کنجکاوی کنده شده است؟ او از طریق یک محوطه گاراژ مانند به خانه برمی گردد و خود را در آینه می گیرد. او احتمالاً برای اولین بار خود را، هم خانواده اش و هم جدای از آن می بیند. تصویری که از خودش آنگونه که هست، بهت زده از خودآگاهی، با تمسخر زمزمه می کند: «آیا هرگز از خودت خواهی بود؟»
این یک سوال کنجکاو و پر بار برای کودکانی است که به فرزندخواندگی می‌آیند، مانند من، که به طور بالقوه با چیزی پرمشغله‌تر، یا شادتر از یک بحث ساده «طبیعت در مقابل پرورش»، که کودک را در کشمکش بین این دو قرار می‌دهد، به دوش می‌آید. و در سال 2021، سال غیرمعمولی پربار برای فیلم‌هایی بود که صراحتاً یا تلویحاً از دریچه روایت‌های پذیرش به پرسش‌هایی درباره‌ی خود می‌پرداختند.
شیفتگی من به پذیرش در فیلم کیفیتی خود پارگی دارد، آزمایشی برای اینکه ببینم آیا یک فیلمساز می تواند درد و عدم قطعیت را به تصویر بکشد یا خیر. اما علاقه من همچنین تلاشی برای کشف این است که این فیلم ها واقعاً چقدر عمیق می توانند در مورد حقایق عمیق تر در مورد هویت، انسانیت و میل به ثبات در یک جهان ناپایدار باشند.
گوشت بره بیشتر استعاری است تا تحت اللفظی، اما برای ژست‌هایش نسبت به عدم اطمینان و تشخیص جابجایی خانوادگی کمتر واضح نیست. در مرحله آینه ای آدا این مفهوم وجود دارد که او شروع به درک معنای عدم عضویت در یک خانواده (که می تواند به عنوان داشتن یک زمینه نژادی ضمنی خوانده شود) دارد و در عین حال به آن گره خورده است. درک او از عشق و امنیت ممکن است با برداشت خود والدین خوانده‌اش از تربیت «دیگری» که آنها به عنوان یکی از خودشان بازنویسی کرده‌اند، تقویت شود.
والدینی که هویتشان به رابطه آنها با فرزندپروری بستگی دارد، برای این نوع سینمای فرزندخواندگی غیرعادی نیست، همانطور که قبلاً در فیلم کریستوف گانز در سال 2006 نمونه ای از آن بود. تپه خاموش، که از آن حماقت و برخورد آن با آسیب‌هایی که کودکان فرزندخواندگی تجربه کرده‌اند، استفاده می‌کند، با تصاویری از یک مادرخوانده که به طرز پرخاشگرانه‌ای ردای آن عنوان را به تن می‌کند و در اطراف یک منظره کابوس‌های پوسیده و بخار پرسه می‌زند. فیلم اخیر پابلو لارن مامان، در مورد اتفاق بین یک رقصنده پر هرج و مرج (ماریانا دی جیرولامو) و معشوقه رقص او (گائل گارسیا برنال) و فرزندخواندگی ناموفق یک کودک پیرومونی به نام پولو (کریستین سوارز) نیز بر والدین متمرکز است، کودک مورد نظر فقط به طور متناوب ظاهر می شود. . این والدین خوانده به وضوح ناشایست هستند، تحت تأثیر احساسات شدید و بحث‌های ملودراماتیک، مملو از اتهامات و اشتیاق نادرست هستند.
چوگان بیشتر یک وسیله است تا یک شخصیت، هر چند، به طرز ناامیدکننده ای، فیلم نامشخص به نظر می رسد که حتی این درست باشد. لارین بین رفتار با کودک مانند ابزاری نمایشی برای بیان ایده‌های مربوط به خلقت، کنترل و هرج‌ومرج در جهان، در رابطه با شخصیت مادری که دارای قدرت هیپنوتیزم آتشفشانی برای ایجاد و نابود کردن هر چیزی در مسیرش است، به عقب و جلو می‌رود. مانند یک شخصیت واقعی با آگاهی که در درجه اول توسط والدین خوانده طراحی و نشان داده شده است. هر بحثی که در مورد پسرخوانده نوشته شده است، به او اجازه نمی دهد. این قطعاً از روی طراحی است، اما تمایل لارین به امضای اوراق فرزندخواندگی و داشتن آنها نیز، شخصیت را هم به عنوان یک شی دراماتیک و هم به عنوان سوژه هنری بی‌ثبات می‌کند.
مامانخود جدی بودن خانه هنری مومیایی شده، حس شوخ طبعی یا دیدگاه قانع کننده در مورد موضوع را از بین می برد. گوشت برهغرور عجیب و غریب ماوراء طبیعی در واقع نوعی لطف عاطفی به آن می بخشد. و این تنها فیلم شبه ترسناکی نیست که امسال این کار را انجام داده است، با فیلم اسکلاکی جیمز وان بدخیم همچنین دیدگاه بسیار آگاهانه ای از ژانر در مورد پذیرش ارائه می دهد. اگرچه مدیسون (آنابل والیس) فرزندخوانده اساساً زندگی خود را ادامه داده و بخشی از تاریخ شخصی خود را تقسیم کرده است، گذشته همیشه فریاد می زند. او شروع به دیدن چشم اندازهای وحشتناک از قتل در یک کابوس تاریک و اشباع شده می کند، گویی بخشی دیگر از خود و ذهنش را هدایت می کند.
تمایل وان به استفاده از هنر پیش فرض خود و برجسته کردن آن با زیبایی شناسی نمایشی که به سبک بازیگری منطبق می شود کمک می کند. بدخیم ساده لوحی در مورد موضوع آن؛ تومور حساس در پشت سر مدیسون، یک دوقلو تله‌کینتیک کاملاً شکل نگرفته که در سنین جوانی برداشته شد، نمادی به آسانی قابل دسترس برای اشکال افسردگی و ناسازگاری دلبستگی می‌سازد که کودکان فرزندخوانده می‌توانند تجربه کنند، اما با انفجاری که پوچی را در آن تجربیات زیسته تشخیص می دهد. (اگرچه برخی ممکن است استدلال کنند که این عدم جدیت آن تجربیات را بی اهمیت جلوه می دهد.) بدخیم ناقص است، اما هنوز هم یک توانایی کنجکاو و هوشمندانه وجود دارد که می‌توان اندکی از ترس و درد فرزندخواندگی را درک کرد و این که چگونه بر سایر روابط بین فردی با جدیت ژانر تأثیر می‌گذارد، در عین حال افراط در منظره‌های مضحک که مساوی با وحشت است.
آنچه در آن مشخص است بدخیم احساس دوشاخه شدن است، نیمه ناآرام فردی که بی قراری او هرگز آرام نمی گیرد و ممکن است به صورت سوراخی در زندگی فرد ظاهر شود. در فیلم جاستین چون شاخه فرعی رودخانه آبیآنتونیو (چون) هنرمند خالکوبی و خالکوبی، فرزندخوانده اصلی کره ای بدون سند آن، آنتونیو (چون) بی وقفه تحت تاثیر خاطرات مادرش در حال آواز خواندن “جا جونگ اوری” و تصاویر غوطه ور شدن در آب نیواورلئان، برگ های محلی است. سروهایی که بازوهایشان را درست روی آب آویزان کرده اند، گویی غمگین شده اند. زندگی او مملو از پیچیدگی هایی است: او در وضعیت نابسامانی مالی قرار دارد، به دلیل سرقت موتورسیکلت دستگیر شده است، او بی سواد است، آزار و اذیت را تجربه کرده است، و پس از تجربه خشونت پلیس، با اخراج مواجه شده است. و با این حال، پیوند او با همسر باردارش (آلیسیا ویکاندر) و دخترش جسی (سیدنی کوالسکه)، و همچنین دوستی جدید با یک پناهنده ویتنامی پارکر (لینه دان فام) چیزی را به او می‌دهد که بتواند آن را حفظ کند.
فیلم بین ملودرام زهی و نوآر با طعم جاز در نوسان است، این دو حالت ناخواسته یکدیگر را تکمیل می کنند: احساسات شدید ملودرام بر واحدهای (خانوادگی) استوار است که در هم شکسته شده و باید دوباره کنار هم قرار گیرند، در حالی که پیشرانه فیلم نوآر بر اساس قهرمان داستان است. درک هویت خود در دنیای شکسته ای که آغشته به بدبینی و اضطراب پس از جنگ است. که در شاخه فرعی رودخانه آبیکه با فلاش‌بک‌ها و خاطرات اکسپرسیونیستی و فیلم‌های دانه‌دار تقویت می‌شود، اشتیاق و بی‌ریشه‌ای در برابر پاسخ‌های آسان مقاومت می‌کند، در عوض جستجوی خسته‌کننده برای اتصال و نتایج متناقض آن به فیلم پیچیدگی شگفت‌آوری می‌دهد. چون از تمایل فیلم‌های فرزندخواندگی برای تکیه بر ذات‌گرایی بیولوژیکی مادلین آگاه است، جایی که پایان‌های خوش به پیوستن مجدد فرزندخوانده به خانواده‌اش بستگی دارد، چون که فیلم را نیز نوشته است، پرتره مبهم‌تری از بقا ارائه می‌دهد: دوگانگی دشوار پاره شدن. بین آن ذات گرایی بیولوژیکی و ایجاد پیوندهای جدید، با آگاهی مداوم از شکنندگی شخصی آن پیوندها.
اگرچه چون به دلیل سوء استفاده از داستان های پذیرفته شدگان، مانند داستان آدام کراسپر و پرونده پرمخاطب او در سال 2019، با انتقاد مواجه شده است، فیلمساز اعلام کرده است که در طول مراحل نگارش و ساخت فیلم با 13 خانواده و یک وکیل مهاجرت کره ای کار کرده است. این فیلم در نقد سیستم قضایی و سیستم مهاجرت است و یکی از معدود فیلم‌هایی است که درباره فرزندخواندگی ارتباطی بین شهروندی یا هویت ملی و اضطراب فرزندخواندگی و تعلق ایجاد می‌کند.
صرف نظر از صحت اتهامات و دفاعیات، حساسیت مورد نظر نسبت به موضوع قابل درک است، اما به نظر من نمادی از میل ظریف فرزندان خوانده از جمله خود من است. این بدون مشکل به سایر جوامع حاشیه‌نشین نیز تعمیم داده می‌شود، اما میل و واقعیت به اصطکاک و تناقضی ذاتی اشاره می‌کند که هیچ‌کس دوست ندارد آن را بپذیرد: عشق ناپایدار، آشفته، بی‌رحمانه است و اغلب فقط می‌تواند توهم ریشه‌داری را ایجاد کند.
شاید دلیل اینکه چرا سال 2021 داستان های زیادی از فرزندخواندگی را به نمایش گذاشته است، کمتر به هویت فرزندخوانده یعنی فرزندخواندگی به خودی خود مربوط می شود و بیشتر به شناخت دردناکی از چگونگی شکافتن و گسستگی جهان های ما و چگونگی ارتباطات مربوط می شود. قطع شد، و چگونه جستجو برای لطافت و امنیت بسیار مهم شد، و چگونه عشق خود وعده ای است که منتظر شکسته شدن است.
سپس دوباره، شاید اینطور نیست. سفر سینمایی نیمه شب برنده نخل طلای جولیا دوکورنو تیتانیوم بله، درباره یک قاتل زنجیره ای است که توسط یک ماشین باردار می شود، اما همچنین فیلمی است که علیرغم سوء مصرف مواد، عدم صداقت و هویت جعلی، یک مدینه فاضله آشفته را در خانه تصور می کند. الکسیا (آگاته روسل) با یک صفحه فلزی در سر و ردی از خون پشت سرشان، لباس آدرین را که یک دهه ناپدید شده است به تن می کند و به عنوان پسر بازگشته اش وارد خانه آتش نشان وینسنت (وینسنت لیندون) می شود. . اگرچه روغن موتور باردار و به جای شیر مادر چکه می کند، الکسیا تبدیل می شود آدرین، یا شاید وینسنت فقط به خودش می گوید که این آدرین است، یا شاید برایش مهم نیست، و الکسیا/آدرین هم دیگر اهمیتی نمی دهد. مشغله اولیه دوکورنو با ترس از بدن همه چیز، و فراانسانیزم ساده و سرگرم کننده فیلم جای خود را به صداقت دوست داشتنی می دهد: آدرین شروع به کار با وینسنت می کند و وینسنت طناب ها را به آنها نشان می دهد، آنها با هم غذا می خورند و با هم می رقصند.
علیرغم اینکه قادر به هیولا بودن و زندگی در دنیایی هیولایی هستید که چندان مهربان نیست دیگران، آدرین و وینسنت یکدیگر را به عنوان والدین و فرزند پیدا کرده اند. شاید عشق و ارتباط خانوادگی، جایی که آن چیزها به راحتی از بین می روند و تکه تکه می شوند، می توان پیدا شود، حتی اگر در چشم فرزندخوانده، اغلب احساس می‌کند که دنیا در اطراف ما در حال سوختن است و ما از میان شعله‌های آتش می‌رویم، به این امید که دست دیگری برای گرفتن آن وجود داشته باشد.